Een blauwe kuipstoel met daarin een jongetje die voor zich uit zit te kijken met zijn handjes onder zijn kin. Een dekentje op zijn schoot en een chocolade toet. Zo stoer en zelfstandig vind hij zichzelf. En dat is hij stiekem ook. Maar dat is nog helemaal niet nodig. "Kom je bij ons zitten Dami?" Nee, schud hij met z'n hoofd. Hij kijkt ons eventjes aan en kijkt daarna meteen weer naar de tv. Geen woorden. Alleen geschud.
Vanochtend naar school geweest en erna meteen naar de stad om een paar nieuwe stoere schoenen uit te zoeken. Dat was gelukt. En na 4 driftbuien inclusief schreeuwend over de grond rollen kwamen we eindelijk thuis. Damian wou niet slapen.
Vijf minuten na de "nee" op onze vraag besloot hij toch maar wel bij ons te komen zitten. Mama? Zei hij met zijn handje uitgestrekt en ik tilde hem op om hem te knuffelen. Ja schatje? Geen antwoord. Hij woelde wat met zijn luierkont en trok zijn dekentje om zich heen. Ogen dicht, glimlach. En er werd vrijwel meteen een heel oerwoud om gekapt. Wat fijn.. onze grote kleine stoere vent valt zomaar weer eens in slaap in m'n armen.
Hij wil niet zo goed wakker worden dus ben benieuwd hoe vroeg het morgen ochtend zal zijn. Maar dit was weer zo'n geluksmomentje die zo stom lijkt voor mensen zonder kinderen. Maar voor de meeste ouders zo veel waard is. <3